Przejdź do treści

Biuro Informacyjne Województwa Wielkopolskiego w Brukseli

    EU20 WLKP LOGOTYP RGB KOLOR

Biuro Wielkopolski w Brukseli Wielkopolska BXL

Tętniące życiem obszary wiejskie i wysokiej jakości produkty rolne

Do 2050 r. światowa produkcja żywności musi się podwoić, aby zaspokoić potrzeby wynikające ze wzrostu liczby ludności i zmieniających się nawyków żywieniowych. Rolnictwo musi stawić czoła wpływowi zmian klimatu na różnorodność biologiczną, jakość gleby i wody, a także wymogom światowego rynku.

Aby pomóc rolnikom w sprostaniu tym wyzwaniom i uwzględnić nowe postawy i oczekiwania obywateli, polityka rolna UE znacznie się zmieniła w ostatnich dziesięcioleciach. Obejmuje ona różnorodne dziedziny, m.in. jakość żywności, identyfikowalność, handel i promocja produktów rolnych w UE. UE zapewnia rolnikom wsparcie finansowe, zachęca do stosowania zrównoważonych i przyjaznych dla środowiska praktyk i jednocześnie inwestuje w rozwój obszarów wiejskich.

Różne instytucje UE współpracują ze sobą przy kształtowaniu polityki dotyczącej żywności i rolnictwa, a także przy jej wdrażaniu, monitorowaniu i ocenianiu. Władze krajowe i lokalne wdrażają przepisy uzgodnione na szczeblu UE. Fundusze z budżetu UE udostępniane są państwom członkowskim zgodnie z zasadami ustalonymi na szczeblu UE. UE kontroluje również sposób stosowania przepisów i ich skuteczność oraz koordynuje wprowadzanie do nich zmian.

Rolnictwo i przemysł spożywczy oraz związane z nimi usługi zapewniają ponad 44 mln miejsc pracy w UE, a w samym sektorze rolnym pracuje 20 mln osób. Dzięki różnorodnemu klimatowi, żyznym glebom, technicznym umiejętnościom rolników oraz jakości oferowanych produktów UE jest jednym głównych światowych producentów i eksporterów produktów rolnych.

Czym jest wspólna polityka rolna?

Wspólna polityka rolna to zestaw przepisów przyjętych przez UE dla zapewnienia jednolitej polityki w dziedzinie rolnictwa w państwach UE. Zainicjowana w 1962 r. przez sześć krajów założycielskich ówczesnych Wspólnot Europejskich, jest najstarszą polityką UE, która nadal obowiązuje.

Ma ona:

  • zapewniać obywatelom UE przystępną cenową, bezpieczną i wysokojakościową żywność
  • zagwarantować odpowiedni poziom życia rolnikom
  • chronić zasoby naturalne i środowisko.

Polityka ta ma dynamiczny charakter: dzięki kolejnym reformom przystosowuje się do nowych wyzwań, przed którymi staje europejskie rolnictwo.

Do wyzwań tych należą:

  • zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego wszystkim obywatelom UE
  • reagowanie na wahania światowych rynków i zmienność cen
  • utrzymanie rozwoju obszarów wiejskich w UE
  • bardziej zrównoważone wykorzystywanie zasobów naturalnych
  • pomoc w łagodzeniu zmiany klimatu.

Około jedna trzecia budżetu UE przeznaczona jest na wsparcie rolników i obszarów wiejskich w ramach WPR, co stanowi około 33 eurocenty dziennie na obywatela UE.

Dlaczego ważne jest wspieranie unijnych rolników?

Sektor rolno-spożywczy to jeden z największych sektorów gospodarki w UE. Obecnie w UE jest 10 mln rolników, a od rolnictwa zależy około 40 mln miejsc prac w przetwórstwie spożywczym, detalicznej sprzedaży żywności i usługach żywnościowych.

Rolnictwo mierzy się z pewnymi wyjątkowymi wyzwaniami, które mogą spowodować niepewność i nieprzewidywalność w prowadzeniu działalności gospodarczej w sektorze. Oprócz presji pogodowej i klimatycznej rolnicy muszą również stawiać czoła trwałej niestabilności rynku ze względu na niestabilne wzorce popytu i zmienne ceny.

Stabilny dochód rolników jest zabezpieczeniem przed wahaniami cen i latami gorszych upraw.

Wsparcie publiczne dla sektora zapewnia obywatelom UE niezawodne i szerokie dostawy żywności produkowanej w sposób zrównoważony po przystępnych cenach, a także zdrowe środowisko i wyjątkowe krajobrazy dzięki roli, jaką rolnicy odgrywają w ochronie obszarów naturalnych, na których pracują.

Wsparcie pomaga również rolnikom w spełnianiu wymogów, które gwarantują jedne z najwyższych na świecie norm w zakresie bezpieczeństwa, ochrony środowiska oraz zdrowia i dobrostanu zwierząt.

Od początku XXI w. WPR nie tylko zapewnia wsparcie dla rolników, ale również pomaga obszarom wiejskim w Europie w rozwoju.

Jak działa wspólna polityka rolna?

Wspólna polityka rolna dzieli się na dwa filary i obejmuje trzy główne obszary działania:

  • wsparcie bezpośrednie (I filar)
  • środki rynkowe (I filar)
  • rozwój obszarów wiejskich (II filar).

Wsparcie bezpośrednie (I filar)

Wsparcie bezpośrednie to płatności w formie środków osłonowych, czyli kwot wystarczających do prowadzenia działalności, wypłacanych bezpośrednio rolnikom.

Koncepcja wsparcia bezpośredniego polega na tym, że:

  • rolnicy otrzymują wsparcie dochodu, o ile dbają o swoje użytki i stosują się do standardów bezpieczeństwa żywności, ochrony środowiska i dobrostanu zwierząt
  • działalność rolnicza jest utrzymywana w całej UE i dostosowana do lokalnej sytuacji
  • producenci reagują na sygnały z rynku, dzięki czemu produkują towary potrzebne konsumentom
  • rolnicy, którzy nie przestrzegają niektórych wymogów z zakresu zdrowia publicznego, zdrowia zwierząt i roślin, ochrony środowiska czy dobrostanu zwierząt, otrzymują mniejsze wsparcie lub nie dostają go wcale (zasada wzmocnionej warunkowości).

Środki rynkowe (I filar)

Sektor rolno-spożywczy mierzy się z wieloma obecnymi i przyszłymi wyzwaniami, w tym z globalną konkurencją, kryzysami gospodarczymi i finansowymi, zmianą klimatu oraz zmiennymi kosztami takich środków produkcji rolnej jak paliwo czy nawozy.

W ramach WPR ustanowiono zbiór przepisów, aby zrównoważyć dużą zmienność cen na rynkach rolnych w UE. Przyjęto rozporządzenie, zgodnie z którym wspólna organizacja rynków rolnych:

  • jest wzorowana na przepisach o wspólnym rynku towarów i usług i przewiduje specyficzne narzędzia pomagające usprawnić funkcjonowanie rynków rolnych
  • wyznacza parametry interwencji na rynkach rolnych i zapewniania wsparcia sektorowego
  • przewiduje przepisy o wprowadzaniu produktów rolnych na rynek oraz o funkcjonowaniu organizacji producenckich i międzybranżowych
  • uwzględnia międzynarodowy handel i reguły konkurencji.

Ułatwiając sprawne funkcjonowanie jednolitego rynku, wspólna organizacja rynków rolnych zapewnia różnorodność, dostępność, przystępność cenową i bezpieczeństwo produktów rolnych.

Rozwój obszarów wiejskich (II filar)

Na obszarach wiejskich, które zajmują niemal połowę Europy, zamieszkuje ok. 20% ludności UE. Większość z tych obszarów to regiony najmniej uprzywilejowane w UE, o PKB na głowę znacznie niższym niż średnia unijna.

Unijne środki rozwoju obszarów wiejskich w ramach WPR pomagają:

  • modernizować gospodarstwa, promując stosowanie technologii i innowacji
  • pobudzać rozwój obszarów wiejskich, np. poprzez inwestowanie w łączność i usługi podstawowe
  • zwiększać konkurencyjność sektora rolnego
  • chronić środowisko i łagodzić zmianę klimatu
  • zwiększać żywotność społeczności wiejskich
  • zapewniać wymianę pokoleniową w rolnictwie.

Drugi filar wspólnej polityki rolnej jest współfinansowany przez państwa członkowskie; wspierają one swoich rolników także innymi środkami finansowanymi z budżetu krajowego, zwłaszcza obejmują ich specjalnym zabezpieczeniem społecznym.

Polityka rozwoju obszarów wiejskich to bardzo ważne narzędzie wspierania zrównoważonego rozwoju obszarów wiejskich i rolnictwa, w tym rolnictwa ekologicznego, w UE. Środki UE ułatwiają modernizację gospodarstw, a jednocześnie skłaniają do dywersyfikowania działalności na obszarach wiejskich.

W wielu aspektach politykę rozwoju obszarów wiejskich uzupełnia unijna polityka spójności: wspiera zwłaszcza zrównoważony rozwój terytorialny. Składają się na nią:

WPR w Traktacie

Unijna wspólna polityka rolna to zestaw przepisów przyjętych przez UE dla zapewnienia wspólnej, jednolitej polityki w dziedzinie rolnictwa. Wynika z art. 38 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej:

Unia określa i realizuje wspólną politykę rolną i rybołówstwa. Rynek wewnętrzny obejmuje także rolnictwo, rybołówstwo i handel produktami rolnymi.

Zreformowana WPR mająca zastosowanie od 2023 r. wprowadza szereg ulepszeń, dzięki którym:

  • rolnictwo odgrywa większą rolę w osiąganiu unijnych celów środowiskowych i klimatycznych
  • mniejsze gospodarstwa otrzymują bardziej ukierunkowane wsparcie
  • państwa członkowskie mogą elastyczniej dostosowywać środki do warunków lokalnych.

Wydarzenia i informacje związane z tym tematem

Źródło: Komisja Europejska, Rada Europejska